Transplantasyon, solid organ son dönem hastalığı için kesin tedavi yöntemidir. Organ nakli için bekleme listesi hızla büyümekte olmasının yanında uygun organların mevcut teklifi, ihtiyaçları karşılayacak kadar yeterli değildir. Eurotransplant bölgesi içinde ve dünya çapında, nakledilen organların çoğu ölen beyin ölümü yapan donörlerden elde edilmektedir. Canlı vericilerden alınan böbrek greftlerinden elde edilen sonuçların (hem alıcılarla ilişkili hem de alıcılarla ilgisiz), gecikmiş greft fonksiyonu, akut ret ve greft sağkalımı açısından ölen organ donörlerinden çok daha üstün olduğu iyi bilinmektedir. Böbreklerin canlı ve ölen donörlerden kısa ve uzun vadeli hayatta kalması arasında önemli bir fark olduğu için, odak son zamanlarda alıcıdan donöre, beyin ölümü sırasında ve sonrasında meydana gelen olaylara kaymıştır. Beyin ölümü, hemodinamik dengesizlik, inflamatuar, hormonal, metabolik ve hematolojik bozukluklar dâhil olmak üzere ciddi sistemik rahatsızlıklarla sonuçlanan yıkıcı bir olaydır.

Beyin Ölümü Gerçekleşen Organ Donörlerinde Enflamasyonu Azaltan StratejilerPotansiyel bir organ donöründe daha iyi bir nakil sonucu için sınırlayıcı bir faktör, kesinlikle beyin ölümü sırasında, erken dönemde ve hemen sonrasında başlayan bağışıklık sisteminin aktivasyonudur. Bu nedenle beyin ölümü, nakil işlevini ve hayatta kalmayı önemli ölçüde etkilediğine inanılan anahtar faktörlerden biri haline gelmiştir. Başarılı bir bağış ve nakil için mevcut organların niceliğini ve kalitesini sağlamak amacıyla zamanında ve agresif bir donör yönetimi oluşturmak için potansiyel donörlerin erken tespiti çok önemlidir. Ne yazık ki, şu ana kadar beyin ölümü gerçekleşen donörlerin yönetimi için standartlaştırılmış kılavuzlar uygulanmamıştır. Bununla birlikte, başarılı bir organ bağışı için ana hedef, hemodinamik stabilite, yeterli oksijenasyon ve optimal sıvı ve elektrolit dengesi dahil olmak üzere fizyolojik koşulları normalleştirmek ve sürdürmektir. Bu nedenle, gereksiz organ kaybını önlemek için agresif solunum ve hemodinamik izleme gereklidir.

Organ Donörlerinde Enflamasyonu Sınırlandırma Stratejileri

Metilprednizolonun tek başına veya hormon replasmanının bir parçası olarak kullanılması, sitokin üretimini azaltma ve proinflamatuar aracıların neden olduğu değişiklikleri önleme açısından beyin ölümünden sonra gözlenen immünolojik aktivasyonu azaltır. Prospektif randomize bir çalışmada, metilprednizolon uygulamasından sonra insan karaciğer transplantasyonunda azalmış serum, greft sitokin ekspresyonu ve gelişmiş greft fonksiyonu bulunmuş ve rapor edilmiştir. Ayrıca kalp ve böbreklerdeki iltihaplanma da azalır. Sitokin aktivasyonundaki azalma, canlı donör transplantasyonunda görülen düzeylerle hemen hemen karşılaştırılabilir düzeydedir. Metilprednizolon kullanımı, organ alımının artması ve çoğu transplante organ için kısa ve uzun vadeli sonuçların iyileşmesi ile ilişkilidir. Organ koruma ve koruma stratejilerinin bir parçası olarak çok sayıda başka ajan ve yaklaşım araştırılmaktadır. Bu tür stratejiler arasında, sitokinlerin hemoadsorpsiyonla aktif olarak uzaklaştırılmasının mümkün olduğu gösterilmiştir.

Bu da dolaşımdaki sitokin konsantrasyonunda en azından orta derecede bir düşüşe yol açarak beyin ölümü ile ilişkili inflamatuvar yanıtı zayıflatmıştır. Günümüzde insanlarda RKÇ bulunmamasına rağmen, hayvan modelleri noradrenalin kullanıldığında azalmış bir inflamatuar yanıt ve gelişmiş oksijenasyon göstermişlerdir.

Beyin Ölümü Gerçekleşen Organ Donörlerinde Enflamasyonu Azaltan Stratejiler

(GLP1) analoglarının farklı karaciğer ve pankreas hastalığı modellerinde ilginç sitoprotektif etkilere sahip olduğu gösterildiğinden, bu moleküller deneysel transplantasyon modellerinde de test edilmiştir. GLP1 analogu eksendin-4 (Ex-4) ile tedavi, inflamasyon ve oksidatif stresi hafifleterek beyin ölümünün neden olduğu karaciğer, renal ve pankreas adacığı hasarını rahatlatmıştır. Beyin ölmüş farelere tek bir antitimosit globülin (ATG) uygulamasından sonra, miyokardiyumdaki enflamatuar reaksiyon, kontrollere kıyasla ATG ile tedavi edilen örneklerde, IL-2 ekspresyonunda ve ortam hücrelerinde IL-6 birikiminin azalmasında önemli bir azalma bulunmuştur.
Jager ve ekibi tarafından yakın zamanda yapılan bir çalışmada,beyin ölümünün indüksiyonundan sonra tamamlayıcı aktivasyonunun hedeflenmesi, hayvan modellerinde transplantasyondan önce böbrek iltihabını azaltmış ve böbrek fonksiyonunu iyileştirmiştir. Deneysel donör sıçan ön-tedavisinin, böbrek fonksiyonunu koruyan böbrek fonksiyonunu, transplantasyondan önce böbrek hasarını ve iltihaplanmayı azalttığını göstermiştir. Görünüşe göre, beyin ölümü sıçan donörlerinin yüksek doz C1-INH tedavisi, önemli ölçüde daha düşük renal gen ekspresyonu ve IL-6’nın serum seviyeleri ile sonuçlanmıştır. Bu da gelişmiş böbrek fonksiyonu ve azalmış böbrek hasarı ile sonuçlanır. Travmatik beyin hasarı ve diğer enflamatuar durumlar günümüzde klinik öncesi ve klinik çalışmalarda, mezenkimal kök hücreler (MSC) yaygın kullanımları, izolasyon ve kültür kolaylığı nedeniyle en çok ilgi çeken bir dizi hücresel tedavi ile tedavi edilmektedir. Bu nedenle, beyin ölümü gerçekleşmiş insan donörlerinde sitokin ve kompleman aktivasyonunu hedefleyen stratejiler, başarılı bir organ bağışı ve nakli sonucu için organ miktarını ve kalitesini iyileştirmek için yeni ve ümit verici bir fırsat olarak ortaya çıkmaktadır.